Sluiers in Peru: teken van onafhankelijkheid
In Lima (Peru) werd de gezichtssluier eeuwenlang gezien als een teken van onafhankelijke keuzes van de ‘rebelse’ vrouw…
Tijdens de grootschalige vervolging van moslims in Spanje (na 1500) vluchtten veel Moren naar de Nieuwe Wereld. Vooral Peru genoot hun voorkeur. Daar beïnvloedden ze de samenleving op verschillende niveaus. Zoook op gebied van klederdracht. De Tapadas Limeñas (de gesluierde vrouwen van Lima) wikkelden hun lichamen geheel in (veelal zwarte) grote jurken en doeken, met één oog als uitzondering, waarmee ze van onder hun gewaad konden kijken. Deze klederdracht werd binnen korte tijd door de christelijke vrouwen overgenomen en werd een symbool voor vrouwelijke onafhankelijkheid van de kledingsvoorkeuren van mannen.
Toen de inquisitie ook in Zuid-Amerika actieve vormen aannam bekeerden veel moslims zich gedwongen tot hetchristendom. Vrijwel alle overblijfselen van de islamitische cultuur werden verboden, waaronder deze sluiers. Dit ging de vrouwen van Lima echter te ver. In 1561, 1582 en in 1601 (en ook later) heeft de Kerk meermaals geprobeerd de sluier te verbieden omdat de ‘onzedelijkheid’ van de vrouw (het feit dat ze gesluierd was zou het toestaan dat ze onherkenbaar op straat kon flirten met vreemde mannen) een groot probleem zou zijn. De vrouwen van Lima legden uit protest massaal hun dagelijkse bezigheden (huishouden, werk, etc.) 24 uur lang stil, met succes als gevolg.
Iedere poging de sluiers te verbieden strandde omdat de vrouwen dit (islamitische) symbool bleven zien als iets dat van hún was, hún recht waar mannen niet aan mochten komen. Hoewel hun strijd niet meer religieus geïnspireerd was laat dit des te meer zien dat het afschilderen als een vorm van ‘onderdrukking’ van de keuze jezelf te bedekken waardeloos is…
